Najciekawsze komentarze
Artykuł:
| 2013-03-19
Kret to bardzo denerwujący szkodnik. Właściwie nie ma sposobów aby ochronić trawnik przed kretami. Zawsze znajdą sposób aby rozkopać ogródek.
Artykuł: Łasica
andrzej | 2013-02-26
Witam. Znacie może jakiś skuteczny sposób na pozbycie się łasicy z kurnika? Od pewnego czasu widzę ślady drapieżnika w kurniku i myślę, że to może być łasica.
Artykuł:
Kamil | 2013-02-04
Ładne zwierzątko ale w jedną noc potrafi wykończyć cały kurnik - niestety wiem to na własnej skórze
Artykuł:
lol | 2013-02-04
Kuna wyjadła mi ostatnio całą izolacjena poddaszu
Artykuł: Orlik krzykliwy
Kamil | 2013-02-04
Ostatnie orliki w Polsce występują juz tylko w Bieszczadach na terenie parku narodowego, szkoda to bardzo piękne ptaki
Artykuł:
Janek | 2013-01-24
Pozornie kuna wygląda bardzo ładnie. Taka sympatyczne niewinne zwierzątko. Ale mi narobiła takich strat w elewacji budynku, że szkoda gadać.
Napisz do nas
Diabeł tasmański
Łac. Łac: Sarcophilus harrisii
Diabeł tasmański, jest gatunkiem mięsożernego ssaka, który jest ikoną Tasmanii. Wiele grup oraz organizacji używa wizerunku ssaka jako swoje logo. Diabeł Tasmański stanowi duża atrakcję turystyczna. Ogromną światową sławę ssakowi zapewniła znana kreskówka -Looney Tunes, w której wystąpił Diabeł Tasmański. Poza Australią nigdzie nie występuje hodowla tego gatunku, można go więc zobaczyć włącznie na terenach Australii. Chyba że ktoś przemyci zwierzę w sposób zabroniony.
Diabeł tasmański jest nocnym łowcą - drapieżcą. Podczas dnia przebywa w zaroślach lub w swojej norze. Dawniej rozważano, czy nocna aktywność diabła tasmańskiego stanowi adaptację pozwalającą unikać drapieżnictwa ze strony ludzi oraz orłów. Młode diabły tasmańskie są aktywnie głównie zmierzchem. Nie ma dowodów na stan kontrolowanego obniżenia temperatury ciała przez zwierzęta stałocieplne. Diabeł tasmański zazwyczaj prowadzi samotny tryb życia. Czasami swoje posiłki spożywa z innymi diabłami tasmańskimi oraz opróżnia swoje jelita we wspólnym miejscu. Pomimo swojego pulchnego wizerunku, drapieżnik potrafi zaskoczyć swoją szybkością oraz wytrzymałością. Doskonale wspina się na drzewa, potrafi pływać.
Galeria zdjęć
Informacje hodowlane 
Występowanie
Obecnie diabeł tasmański żyje na wolności w Tasmanii. Prawdopodobnie torbacze dotarły na teren Australii przez Amerykę Południową, kiedy to tysiące lat temu lądy te wchodziły w skład super kontynentu Gondwany.
Wygląd
Za pomocą dużej głowy i szyi, drapieżnik dysponuje jednym z najsilniejszych zgryzów w przeliczeniu na masę ciała, wśród obecnie żyjących zwierząt drapieżnych lądowych.
Ma ogromną sie zgryzu ( 553 N). Żuchwa drapieżnika rozwiera się na kąt około 80°, co pozwala zwierzęciu osiągać dużą moc, dzięki której rozrywa mięso i kruszy kości. Rozwijana przezeń siła pozwala mu nawet przegryźć gruby, metalowy przewód. Zęby, szczęka i żuchwa diabła tasmańskiego przypomina szczękę hieny. Diabeł tasmański swoją wielkością nie przerasta średniej wielkości psa. Obecnie jest jedynym mięsożernym torbaczem po wyginięciu wilka workowatego w 1936 roku. Ssak posiada ciało umięśnione i krępe, które jest pokryte czarnym futrem. Charakteryzuje się gryzącym zapachem, bardzo głośnym piskiem, bardzo ostrym węchem oraz dzikim pożywianiem się.
Rozmnażanie
Diabły tasmańskie są monogamiczne. Samce zawzięcie walczą o względy samicy. Samiec również rozmnaża się z kilkoma samicami podczas jednego sezonu. Samice zachowują się w sposób, który służy wybiórczemu zapewnieniu sobie potomstwa o jak najlepszych genach. Bardzo pilnują swoich partnerek, aby nie doszło do niewierności. Przykładowo zwalczają awanse mniejszych samców[37]. Samce często trzymają swe wybranki w norze w zamknięciu czy też zabierają ze sobą, kiedy wyruszają się napić, by nie dopuścić do niewierności. Samica kopuluje z kilkoma samcami, jeśli nie jest strzeżona przez samca. Ssaki łączą się w pary w marcu w kryjówkach. Owulacja może występować nawet trzy razy w ciągu jednego roku rozrodczego, może ona nastąpić do trzech razy w okresie 21 dni, kopulacje mogą trwać przez 5 dni. Samica jest zdolna do rozrodu, kiedy osiągnie dojrzałość płciową, co ma miejsce w jej drugim roku życia. W okresie cieczki samica tworzy bardzo liczne komórki jajowe. Ze względu na dostępny obfity pokarm podczas wiosny i wczesnym latem, cykl rozrodczy diabła tasmańskiego rozpoczyna się w marcu lub kwietniu, w związku z czym zakończenie okresu karmienia mlekiem łączy się z czasem maksymalnej dostępności pokarmu dla młodych żyjących na wolności. Samiec w ciągu całego życia może dochować się 16 potomków. Samica zazwyczaj dożywa 4 okresów rozrodczych i wydaje na świat 12 młodych
Ciąża samic trwa zazwyczaj około 21 dni, podczas porodu na świat przychodzi zazwyczaj od 20 do 30 młodych, które ważą od 0,18 g do 0,24 g. Podczas narodzin młode mają już bardzo dobrze rozwinięte kończyny przednie i maja już ukształtowane paznokcie. Już podczas porodu można określić płeć noworodków, za pomocą zewnętrznej moszny. Niemowlaki konkurują ze sobą, podczas przebycia odległości od pochwy do torby lęgowej matki w bardzo kleistym śluzie. Gdy znajdą się w torbie od razu przyczepiają się do sutków, na najbliższy okres 100 dni. Torba samicy diabła tasmańskiego, tak samo jak w przypadku wombata, otwiera się w kierunku tyłu, co bardzo utrudnia samicy kontakt z potomstwem. Pomimo dużej liczebności rodzącego się miotu matka ma tylko 4 sutki, wobec czego może wyżywić w torbie jedynie 4 szczenięta. Kiedy mały ssak odnajdzie sutek, powiększa się on, zakleszczając się mocno wewnątrz noworodka, co chroni go przed wypadnięciem z torby. Średnio przeżywa więcej samic, niż samców, niestety aż 60% szczeniąt nie dożyje wieku dorosłego.
Młode, które odżywiają się w torbie rozwijają się bardzo szybko. Po upływie 15 dni od narodzin, u młodych można zauważyć małżowiny uszne. Po upływie 40 dni uszy zaczynają nabierać czarnej barwy, maja wtedy wielkość około 1 cm. Po upływie 16 dni ujawniają się powieki małych drapieżników, zaś wąsy po upływie 17 dni. Pomimo wytworzenia się powiek nie otwierają się one przez 3 miesiące, zaś rzęsy tworzą się po około 50 dniach. Mały szczeniak po upływie około 11 tygodni rozwiera wargi. Futro zaczyna pokrywać ich skórę po 49 dniach, w pełni rozwija się po 90 dniach. Przed rozpoczęciem wzrostu futra kolor nagiej diablej skóry ciemnieje, robi się czarny lub ciemnoszary na ogonie.
Oczy otwierają się niedługo po rozwoju futra, czyli pomiędzy 87 a 93 dniami. Ich pyski potrafią już rozluźnić uścisk sutka w wieku 100 dni. Torbę samicy młode opuszczają po upływie 105 dni, ważą wtedy około 200g. Po odstawieniu szczeniaki przebywają na zewnątrz torby, pozostają jednak w norze przez okres następnych trzech miesięcy. Na zewnątrz wychodzą pomiędzy październikiem a grudniem, nim usamodzielnią się w styczniu. Podczas tej fazy przejściowej na zewnątrz torby młode są względnie bezpieczne od drapieżników, jako że generalnie nie są zostawione w samotności.
Drapieżne diabły tasmańskie są w stanie upolować zdobycz dorastającą rozmiarów małego kangura. Zazwyczaj zjadają padlinę. Zjadają zwierzęta domowe (nawet owce), ptaki, ryby, owoce, biomasę, owady, kijanki, płazy bezogonowe i gady. Dietę mają bardzo zróżnicowaną, zależy ona od dostępności pożywienia.
Choć diabeł tasmański potrafi przegryźć metalowy zatrzask, używa swych silnych szczęki i żuchwy raczej w celu wydostania się z niewoli, niż włamania się w celu dobrania się do jedzenia. Jako drapieżca ma problem w dogonieniu królika, może jednak atakować osobniki spowolniałe chorobą. Diabeł tasmański potrafi wytropić owcę z odległości 15 metrów, jeśli zwierzę jest słabe to je atakuje. W pokazie siły owce tupią nogami.
Filmy 
Diabeł tasmański |
|
|
Diabły tasmańskie |
|
|
Sposoby zwalczania
Ochrona
Na diabły tasmańskie niegdyś polowano, aż doprowadzono je do zagrożenia wyginięciem. W 1941 gatunek, pierwotnie uważany za zaciekle zjadliwy, został objęty oficjalną ochroną. Zakaźny rak pyska diabła tasmańskiego przyczynił się do zmniejszenia ich występowania. Obecnie zakaźny rak pyska drapieżników, zagraża ogromnie diabłom tasmańskim, którym to w 2008 roku przyznano status zagrożonego gatunku wyginięciem. Rząd Tasmanii podejmuje programy zmniejszenia szkód wywołanych przez chorobę, w tym stworzenie grupy zdrowych osobników w niewoli, w izolacji od choroby. Diabły tasmańskie ginęły także pod kołami samochodów, podczas zjadania padliny z dróg.
Komentarze (1)
Diabeł tasmański | ann | 2018-01-24, 12:15:54
Diabeł tasmański jest wręcz skarbem narodowym Tasmanii, jego wizerunek wykorzystywany jest w logo wielu tasmańskich firm, jest to chyba najbardziej wyróżniający wyspę znak towarowy. Jest też w logo instytucji rządowej zajmującej się parkami narodowymi Tasmanii. Więcej https://rosomag.pl/diabel-tasmanski/