• Logowanie
• Rejestracja
• Kontakt
• O nas

Żubr (Bison bonasus)

Łac. Łać: Bison bonasus

      Żubr to gatunek łożyskowca z rodziny krętorogich, rzędu parzystokopytnych. Żubr został opisany naukowo przez Karola Linneusza jako Bos bonasus. Obecnie klasyfikowany jest w rodzaju Bison razem z północnoamerykańskim bizonem . Żubr Bison bonasus jest jedynym gatunkiem ze swojego rodzaju zasiedlającym Europę w okresie Holocenu. We wcześniejszych okresach, począwszy od wczesnego plejstocenu, na tym terenie pojawiały się wymarłe obecnie formy, uznawane za odrębne gatunki.

      Żubr wraz z innymi przedstawicielami podrodziny Bovinae, określanej w literaturze zoologicznej nazwą bydło umieszczany był i jest na licznych herbach: miast, rodzin, instytucji. Z uwagi na swoją siłę, męstwo i odwagę, częściej przedstawiany jest byk, rzadziej krowa. Żubr w herbie symbolizuje też między innymi: potęgę, siłę przyrody, którą trudno ujarzmić, oznacza dzielność, wspaniałomyślność i pracowitość. Podobnie wiele miast położonych na Podlasiu i Białorusi posiada w herbie żubra z racji jego historycznego lub obecnego występowania na danym obszarze geograficznym.

Galeria zdjęć 

Informacje hodowlane 

WYSTEPOWANIE
      Żubry zamieszkują lasy mieszane z podmokłymi polanami. W stanie dzikim obecnie występuje w Polsce, Litwie, Ukrainie, Rosji i Białorusi. W 1997 roku na świecie żyło 2925 żubrów (z czego w Polsce ok. 600-700 szt.). Obecnie liczba zwierząt w Polsce wynosi 1299 sztuk, z czego ponad 300 mieszkających w Bieszczadach to żubry białowiesko-kaukaskie . Prawie połowa polskich żubrów zamieszkuje w Puszczy Białowieskiej około 451 sztuk. W zamkniętych hodowlach w Polsce żyje 109 żubrów, w zagrodach pokazowych 14 sztuk, w ogrodach zoologicznych 41 sztuk.

Herb powiatu hajnowskiego

      W 2008 w Pszczynie powstała Pokazowa Zagroda Żubrów, w której na blisko 10 hektarach są obecne poza żubrami: muflony, jelenie, daniele i sarny.

Wyróżnia się podgatunki:

żubr nizinny (Bison bonasus bonasus) - przed I wojną światową zamieszkiwał w stanie dzikim jedynie Puszczę Białowieską. W wyniku postępu działań wojennych oraz kłusownictwa do 1920 nie dotrwał żaden osobnik tej populacji. Odtworzono ją dzięki osobnikom trzymanym w niewoli.

żubr kaukaski (górski) (Bison bonasus caucasicus). Zamieszkiwał niegdyś Kaukaz. Obecnie trwają prace nad odtworzeniem podgatunku na podstawie żyjących mieszańców z żubrem nizinnym.

żubr węgierski (karpacki) (Bison bonasus hungarorum) - żył na terenie południowych Karpat i Siedmiogrodu. Wymarł około 1790 lub w 1762 roku.



WYGLĄD
      Głowa żubra jest stosunkowo duża oraz ciężka o szerokim i wypukłym czole. Żubr posiada małe oczy, krótkie rogi skierowane do góry oraz zagięte do środka. Szyja żubra jest gruba, krótka z wyraźnym podgardlem. Przód tułowia wygląda na bardzo potężny na skutek silnie rozwiniętego kłębu i porastającej go sierści koloru kasztanowo-brunatnej, która w zimie jest ciemniejsza niż latem. Sierść w dolnej części głowy, przodu i szyi jest długa, na głowie, karku i kłębie występuje grzywa złożona z włosów ościstych.

Ponadto cechą charakterystyczną byków jest znaczna dysproporcja między przednią a tylną częścią ciała. Przód mają szeroki, masywny, z wyraźnym garbem, porośnięty długą, kudłatą grzywą, tył zaś stosunkowo mały i pokryty krótką sierścią.

Walka żubrów

Samce Masa ciała samca wynosi średnio 700 kg, minimalnie 440, maksymalnie 920, wysokość w kłębie średnio około 172 cm, a maksymalnie 188 cm.

Samice Masa ciała samicy wynosi średnio 420-460 kg, minimalnie 320, maksymalnie 640, wysokość w kłębie średnio 152 cm.



POŻYWIENIE
      Wiele gatunków roślin jest chętnie zjadanych przez żubry. Podstawę diety stanowią rośliny zielne i trawy (jest to 70-90% całości pokarmu), znajdowane na dnie lasu i na zrębach oraz na łąkach i polach uprawnych w jego pobliżu. Żubry nie przepadają za turzycami o ostrych liściach. Uzupełnienie diety, zwłaszcza w okresie późnej zimy i wczesną wiosną, stanowi kora oraz pędy niektórych drzew i krzewów np., dąb, jesion i grab. Żubry zimną zjadają także żołędzie i kasztany.

Stado żubrów

      Dorosły żubr zjada od 40 do 60 kg paszy na dobę. Żerowanie zajmuje mu 50-80% czasu od wschodu do zachodu Słońca.

      Na stanowiskach niektórych wolnych populacji żubrów praktykuje się dokarmianie zimowe tych zwierzą. Wszędzie podstawą karmy zimowej jest siano łąkowe, a w Puszczy Białowieskiej dodatkowo ścina się całe drzewa topoli osiki, ułatwiając zwierzętom dostęp do kory oraz pędów.



ROZMNAŻANIE
      Samice żubra dojrzewają płciowo w drugim lub trzecim roku życia, zazwyczaj rok później rodzą pierwsze młode. Samce natomiast osiągają dojrzałość w trzecim roku, ale uczestniczą w rozrodzie przeważnie pomiędzy siódmym a dwunastym rokiem życia.

      Ruja u samic występuje najczęściej w miesiącach od sierpnia do października. W czasie jej trwania przez dwa do trzech dni towarzyszy jej jeden samiec, który zajmuje się odpędzaniem rywali. Słabsze osobniki zazwyczaj ustępują, ale w wypadku konfrontacji samców o podobnej kondycji może dochodzić do walk, czasem poprzedzonych pokazem siły (czyli łamanie młodych drzewek, tarzanie się, rozgrzebywanie ziemi kończynami). Urazy ponoszone przez samce w walkach mogą być dla nich śmiertelne.

Samica z młodym

      Ciąża samicy trwa około dziewięciu miesięcy, średnio jest to 264 dni. Przed porodem samica opuszcza stado i wraca do niego dopiero z kilkudniowym cielakiem. Rodzi zazwyczaj jedno cielę raz na dwa lata, a okres karmienia trwa co najmniej jeden rok. Młode po przyjściu na świat ważą około od 16 do 35 kg.

      Samice z nowo narodzonymi młodymi oraz samce w okresie rozrodczym mogą być agresywne w stosunku do człowieka.

Filmy 

Żubry na polanie

Żubr

Sposoby zwalczania 

OCHRONA
      Żubry żyjące w stanie dzikim wyginęły w Anglii już w XII wieku, we Francji w końcu XIV wieku, w Niemczech w XVI wieku, a w Siedmiogrodzie w XVIII wieku. W Małopolsce wyginęły już w XVIII wieku. Pod koniec XVIII wieku żubry występowały już tylko na Kaukazie i w Puszczy Białowieskiej.

      W miarę rozwoju rolnictwa i wycinki lasów zwierzęta te traciły naturalne siedliska, a ponadto były nieustannie trzebione przez kłusowników.

      Sytuacja zmieniła się na krótko w XIX wieku. Puszcza Białowieska należała do imperium rosyjskiego i car Aleksander I Romanow objął żubry ochroną. Ostatecznym ciosem była sama wojna. Żubry zostały wybite przez wycofujące się wojska niemieckie, partyzantów rosyjskich i kłusowników. Ostatni wolno żyjący żubr nizinny został zabity w kwietniu 1919 roku.

      W celu ratowania gatunku w roku 1923 z inicjatywy Jana Sztolcmana założono Międzynarodowe Towarzystwo Ochrony Żubra. Pierwszym krokiem było ustalenie liczby żubrów czystej krwi, żyjących w niewoli. Naliczono ich zaledwie 54 na całym świecie, jednak nie wszystkie nadawały się do hodowli i ostatecznie do reprodukcji wybrano tylko 12 zwierząt.

Komentarze (2)

Żubr? | A@ne$  |  2017-03-15, 19:38:47
Mam pytanie. To można tak sobie kupować Żubry? No chyba że chodzi o piwo. To rozumiem.

Żubr | Venom8  |  2015-01-04, 14:14:52
co ich raz mniej w Polsce SMUTNO JEST :{

Copyright © drapiezniki.pl | 2024

Start  |  O nas  |  Kontakt  |  Regulamin