• Logowanie
• Rejestracja
• Kontakt
• O nas

Galeria zdięć
Informacje hodowlane
Filmy
Sposoby zwalczania
Komentarze

Szynszyla mała (Chinchilla lanigera)

      Szynszyla mała to endemiczny gatunek gryzonia z rodziny szynszylowatych. Gryzoń posiada piękne futro, które na przestrzeni ostatnich 200 lat było głównym powodem masowych polowań na te zwierzęta. Rabunkowa gospodarka łowiecka doprowadziła do wybicia prawie całej populacji szynszyli, które żyły na wolności. Gatunek ten żyje obecnie niemal wyłącznie na terenie Parku Narodowego Szynszyli . Szynszyla mała jest obecnie zaliczana przez International Union for Conservation of Nature (IUCN) do gatunków krytycznie zagrożonych na wolności.

      Indianie od wieków wykorzystywali skórki szynszyli do wykonania ubrań. Z czasem ubiory wykonane z futer szynszyli stały się oznaką pewnego rodzaju luksusu. Na szynszyle o pięknym futrze zwrócili także uwagę Europejczycy.

      Jako pierwszy badacz, szynszylę opisał w 1782 roku chilijski jezuita i naturalista Juan Ignacio Molina w swojej Historii natury w Chile. Kolejnym solidnym opisem gatunku była wydana w 1846 roku słynna praca Georgea Waterhouse'a Historia naturalna ssaków.

      Temperatura ciała szynszyli małej zawiera się w przedziale od 38 do 39 °C. Temperatura ciała szynszyli z hodowli mierzona w odbycie wynosi 35,8 °C dla samców, a 36,4 °C dla samic. Puls wynosi 100-150 na minutę. Ich mocz jest mocno skoncentrowany. Nie stwierdzono zmniejszania się stężenia jonów sodu w moczu przy okresowym ograniczeniu dostępu do wody oraz pożywienia. Odchody są ciemne, podłużne i twarde, średnio o długości 8,6 mm, a przekroju 3,9 mm. Wymiary zależą od wieku i wielkości osobnika, a także od płci. Kał samców jest dłuższy i węższy. Szynszyle dbają o higienę sierści. Czyszczą ją, "kąpiąc" się w piasku . W tym celu pozostawiają w okolicy wejścia do nory koło o promieniu około 40 cm, który służy za wannę do tych kąpieli.

      Szynszyle małe wiodą życie na otwartej przestrzeni, najczęściej w szczelinach skalnych, grotach, małych przedsionkach tworzących się w usypiskach kamieni. Prowadzą nocny tryb życia. Są bardzo socjalne oraz rodzinne, co widać choćby w sprawowaniu opieki nad baraszkującymi młodymi przez obydwoje rodziców. Matki często podsuwają swym pociechom kawałki pożywienia. Kiedy widzą zagrożenie, stają się jednak agresywne w stosunku do nieprzyjaciela. Stroszą sierść, szczerzą swoje zęby, a w niewoli starają się także polać przeciwnika moczem.

      Szynszyla jest zwierzęciem stadnym. Żyje w koloniach liczących od kilku do kilkuset osobników, ale tylko dwie znane zoologom populacje mają liczebność rzędu około 450-500 sztuk. Poszczególne kolonie zajmują zwykle powierzchnię od 1,5 do 113,5 ha, przy przeciętnym zagęszczeniu rzędu 4,37 zwierząt na hektar. Wielkość kolonii nie jest zmienna między okresami o małej i dużej ilości opadów.

      Gryzonie te komunikują się za pomocą wydawanych dźwięków. Sygnały są zróżnicowane i poszczególne dźwięki można przypisać do konkretnych znaczeń. Hodowcy rozróżniają dźwięki komunikacji między dorosłymi szynszylami, sygnały alarmowe dla stada, dźwięki komunikacji matki z młodymi, wyrażające zdenerwowanie i inne.

      Do drapieżników polujących na szynszyle należy kolpeo, którego łupem padają zarówno młode jak i dorosłe osobniki, oraz polujący raczej tylko na młode szynszyle puchacz magellański.

      Na wolności szynszyle często zapadają na pasożytniczą chorobę Chagasa (trypanosomozę), która wywoływana jest przez świdrowca amerykańskiego przenoszonego na te zwierzęta przez pluskwiaki Triatoma spinali.

Galeria zdjęć 

Informacje hodowlane 

WYSTĘPOWANIE
      Naturalnym miejscem życia szynszyli są jałowe, spieczone, surowe zbocza gór w północno-centralnym Chile na wysokości od ok. 400 to 1,650 m n.p.m. Tereny te są skaliste i piaszczyste, rzadko porośnięte krzewami, ziołami, kaktusami, sukulentami. Szynszyle chętnie penetrują szczeliny i dziury między skałami, które mogą dawać ochronę przed drapieżnikami.

      Szynszyle budują swoje nory w pobliżu skał. Główny korytarz wiedzie od wejścia do obszernej komory pełniącej funkcję sypialni. W okresach porodu sypialnia zamienia się w gniazdo wyścielone miękkim, jadalnym materiałem.

WYGLĄD
      Szynszyla mała ma wielkość niedużego królika. Okazy żyjące na wolności są wyraźnie mniejsze od znanych z warunków hodowlanych. U szynszyli zaznacza się dymorfizm płciowy w rozmiarach ciała zwierząt, samice są nieznacznie większe od samców.

      Czaszka szynszyli małej jest szeroka. Uszy ma duże (od 45 do 48 mm), owalne, pokryte krótką, rzadką sierścią. Przednie łapy są mocno zredukowane i wyposażone w 5 palców (jak u człowieka). Mocne łapy tylne, są na końcu porośnięte sztywną szczeciniastą sierścią, zakończone są 3 głównymi palcami. Czwarty, boczny palec, jest słabo rozwinięty. Pazury szynszyli są krótkie.

      Szynszyla posiada gęste oraz bardzo miękkie futro, o sierści długiej na około 2-4 cm. W naturze włosy części grzbietowej mają kolor niebieskawoszary i srebrnoszary, a na części brzusznej żółtobiały. Sierść tego gryzonia jest bardzo gęsta, rośnie w pęczkach po 50-75 włosów z jednego mieszka włosowego. Wyjątkowa jedwabistość, gęstość i barwa futer szynszyli jest przyczyną ogromnego popytu na produkowane z nich wyroby, a w rezultacie wybicia ogromnych populacji i zagrożeniem dla istnienia całego tego gatunku. Szynszyla ma obfite, długie na około 10-13 cm wibryssy. Ogon posiada długi i porośnięty szorstką sierścią o włosie krótszym u nasady ogona (około 30-40 mm), a dłuższym przy jego końcu (około 50-60 mm). Samice mają dwie pary sutków na piersiach, zaś samice udomowione mają także jeszcze jedną parę zlokalizowaną w pachwinie.

      Szynszyla mała posiada uzębienie o charakterze hypsodontycznym (wysokokoronowe), co oznacza zęby o krótkich korzeniach i masywnej koronie. Zęby gryzonia rosną przez całe jego życie. Siekacze rosną o 5-7,5 cm rocznie. Ciemnożółta barwa uzębienia jest traktowana jako oznaka zdrowia tych zwierząt.

Masa ciała