Najciekawsze komentarze
Artykuł:
| 2013-03-19
Kret to bardzo denerwujący szkodnik. Właściwie nie ma sposobów aby ochronić trawnik przed kretami. Zawsze znajdą sposób aby rozkopać ogródek.
Artykuł: Łasica
andrzej | 2013-02-26
Witam. Znacie może jakiś skuteczny sposób na pozbycie się łasicy z kurnika? Od pewnego czasu widzę ślady drapieżnika w kurniku i myślę, że to może być łasica.
Artykuł:
Kamil | 2013-02-04
Ładne zwierzątko ale w jedną noc potrafi wykończyć cały kurnik - niestety wiem to na własnej skórze
Artykuł:
lol | 2013-02-04
Kuna wyjadła mi ostatnio całą izolacjena poddaszu
Artykuł: Orlik krzykliwy
Kamil | 2013-02-04
Ostatnie orliki w Polsce występują juz tylko w Bieszczadach na terenie parku narodowego, szkoda to bardzo piękne ptaki
Artykuł:
Janek | 2013-01-24
Pozornie kuna wygląda bardzo ładnie. Taka sympatyczne niewinne zwierzątko. Ale mi narobiła takich strat w elewacji budynku, że szkoda gadać.
Napisz do nas
Puszczyk uralski
Łac: Strix uralensis
Puszczyk uralski należy do gatunku dużego ptaka drapieżnego z rodziny puszczykowatych. Puszczyk uralski jest aktywny zarówno w nocy, jak i w dzień. Nie jest za bardzo płochliwy. W pobliżu gniazda jest bardzo agresywny, odgania intruza głośnym wołaniem i kłapaniem dzioba. Może być niebezpieczny, doprowadzony do ostateczności drapieżnik atakuje szponami, nawet człowieka. Jest ptakiem osiadłym, zajmuje swoje terytorium przez cały rok.
Zamieszkuje starodrzewy liściaste, rzadziej mieszane o słabo rozwiniętym podszycie. W górach zajmuje lasy bukowe o bogatej strukturze. Tereny zadrzewione opuszcza rzadko, wyłącznie w okresie opieki nad młodymi, ale poza nim tereny otwarte są miejscem łowów, gdzie najczęściej jest widywany. Długość życia ponad 20 lat.
Galeria zdjęć
Informacje hodowlane 
WYSTĘPOWANIE
Puszczyk uralski zamieszkuje pas tajgi od Półwyspu Skandynawskiego po północny Pacyfik. Wywodzi się z chłodnych rejonów Europy i Azji. Izolowane populacje na północy Karpat, w Starej Płaninie, Niemczech, Czechach, Węgrzech i na południu Alp są uznawane za relikt okresu lodowcowego.
W Polsce występuje nielicznie w górach południowo-wschodniej części kraju, w Karpatach i przedgórzu, na Roztoczu, Zamojszczyźnie i Kielecczyźnie. Niewiele wiadomo na temat zanikającej populacji z Mazur.
WYGLLĄD
Puszczyk uralski jest jedną z największych europejskich sów. W upierzeniu nie posiada dymorfizmu płciowego, lecz samice są znacznie większe od samców. Jest większy od
puszczyka, ma dłuższy, silnie prążkowany ogon z pięcioma szerokimi, ciemnymi widocznymi pręgami. Ubarwienie jest ogólnie szaro-białe z czarnymi i białymi plamkami oraz czarnym kreskowaniem na spodzie, gdzie nie ma poprzecznych prążków. Szlara jest szarożółta w kształcie koła, jednobarwna, obwiedziona cienką czarnobrązową linią z czarnymi oczami, służy za cechę rozpoznawczą tego ptaka drapieżnego. Tworzące ją pióra mają czarne stosiny oraz szare promienie. Oczy puszczyka uralskiego są stosunkowo małe, jednolicie czarne. Pióra pokrywające głowę, piersi oraz brzuch posiadają środkową część w barwie szarobrązowej, na brzegach przechodzą w jasnobrązowe lub też białe. Na grzbiecie sowa posiada ciemne plamy, które są bardziej podłużne, większe oraz ciemniejsze. Lotki oraz sterówki w szerokie, poprzeczne widoczne pasy barwy szarej oraz jasnobrązowej. Nogi są gęsto opierzone. Młode sowy są podobne do dorosłych, ale mają jaśniejszą, wyraźniej zaznaczoną szlarę. Pierwszy puch ma rdzawy kolor, a drugi wyraźnie ciemno prążkowany.
Występują dwie formy barwne puszczyka uralskiego, białoszara oraz żółtobrązowa, ale zawsze są jaśniejsze od upierzenia puszczyka uralskiego. Rozmiarami dorównuje puchaczowi. Od innych dużych sów różni go długi ogon widoczny dobrze w czasie jego lotu. W przeciwieństwie do puszczyka ma poprzeczne pasy na sterówkach i jasnożółty dziób.
Puszczyk uralski odzywa się niemal wyłącznie w nocy, praktycznie przez cały rok. Szczyty aktywności głosowej to luty oraz kwiecień (sezon lęgowy), kiedy wydaje głos tak często, że prawie nie milknie, oraz październik i listopad (odbywa się wtedy zajmowanie terytoriów i gniazd). Typowy głos godowy i terytorialny samca to głuche, wielosylabowe pohukiwanie: "hu hu" 9między tym nastepuje 2 - 3 minutowa przerwa) "huhu huhuhu". Może być słyszalny w odległości nawet do 2 km. Prezentując samicy potencjalne miejsce gniazdowania, odzywa się mniej donośnym, dłuższym "huhuhuhu?". Głos samicy jest ostrzejszy od głosu samca, chrapliwy, zgrzytliwy. Głosy ostrzegawcze puszczyków uralskich podobne są natomiast do psiego szczekania.
POŻYWIENIE
Puszczyk uralski żywi się leśnymi gryzoniami, głównie nornikami , karczownikami i ryjówkami, a także drobnymi oraz średnimi ptakami. Zdarza się, że poluje na inne, mniejsze sowy: puszczyki oraz uszatki. Przeważnie wybiera drobniejszą zwierzynę. W latach, kiedy liczebność gryzoni jest mniejsza, ptaki mogą stanowić do 15% pokarmu puszczyka uralskiego, łowi wtedy również płazy, a nawet większe chrząszcze. W ciągu roku zmienia swoje upodobania żywieniowe, latem przeważają mniejsze leśne ssaki, a jesienią oraz zimą chwyta gryzonie przestrzeni otwartych, takie jak norniki zwyczajne i myszy zaroślowe. Poluje głównie z zasiadki, bacznie obserwuje otoczenie siedząc na gałęzi i czatuje na potencjalną ofiarę. Czasami odbywa loty patrolowe nisko nad ziemią, często wzdłuż przecinek i dróg. Lubi polować na otwartych przestrzeniach. Potrafi schwytać ofiarę przebywającą pod 20-30 cm warstwą śniegu. Poluje głównie w nocy, od zachodu słońca do północy oraz nad ranem.
ROZMNAŻANIE
Puszczyk uralski wyprowadza jeden lęg w ciągu jednego roku, od lutego do maja. Gatunek monogamiczny, ptaki łączą się w pary na całe życie. Jesienią sowy kojarzą się w pary i zajmują terytoria oraz wyszukują odpowiednie miejsca do gniazdowania. Terytorium lęgowe zajmuje powierzchnię zazwyczaj około 1 km2. Puszczyk uralski zakłada gniazdo w dużej dziupli lub opuszczonym gnieździe ptaków szponiastych, głównie jastrzębia i myszołowa. Gniazdo zakłada w głębi kompleksu leśnego. Gniazdo może założyć również w skrzynce lęgowej lub gnieździ się na ambonach myśliwskich lub też w opuszczonych budynkach.
Samica składa od 3 do 4 białych jaj w odstępach 2-3 dniowych, następnie samodzielnie wysiaduje jaja, od zniesienia pierwszego jaja przez okres 27 - 29 dni. Wychowywaniem potomstwa zajmuje się również matka. Rolą samca jest dostarczanie pokarmu, choć w miarę dorastania potomstwa sam nie jest w stanie zaspokoić zapotrzebowania na pokarm rodziny i zaczyna pomagać mu w tym samica. Rodzice w przypadku ataku napastnika na młode atakują go agresywnie z powietrza.
. Pisklęta rodzą się nierównocześnie, są ślepe oraz pokryte puchem. Otwierają oczy dopiero po upływie 6-10 dni życia. Gniazdo rodziców opuszczają po około 34 dniach, jeżeli są niepokojone mogą opuścić wcześniej gniazdo. Nie potrafią wtedy jeszcze dobrze latać, ale sprawnie przeskakują z gałęzi na gałąź i w razie upadku wspinają się szybko na drzewo, wczepiając się w korę drzew pazurami oraz dziobem, pomagając sobie nie w pełni rozwiniętymi skrzydłami. Rodzice opiekują się młodymi sowami jeszcze przez 4-6 tygodni po ich samodzielnym wylocie, potem stają się one samodzielne, ale jeszcze przez 2-3 miesiące pozostają w terytorium rodziców. Młode ptaki osiągają dojrzałość płciową w pierwszym roku życia, ale do lęgów z reguły przystępują dopiero po upływie 2-3 lata. Przez jakiś czas mogą koczować, ale jako w pełni dorosłe ptaki są osiadłe.
Filmy 
Puszczyk uralski |
|
|
Puszczyk uralski po zmierzchu |
|
|
Sposoby zwalczania
OCHRONA
Puszczyk uralski jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
W Polsce liczebność puszczyka uralskiego wzrasta w Karpatach i obserwuje się jego ekspansję na Podkarpacie. Dawniej gniazdował na północy kraju, w części Pojezierza Mazurskiego, obecnie nie ma pewnych informacji o lęgach w tym rejonie. Całkowita liczebność szacowana jest na 450-700 par.
Zagrożeniami głównymi dla puszczyka uralskiego są: wyrąb starych drzewostanów, usuwanie drzew w których znajdują się dziuple, podział lasów, nielegalny odstrzał puszczyków uralskich. Ze względu na wzrastającą liczebność oraz ekspansję uważa się, że nie potrzebuje specjalnych zabiegów ochronnych.
Łapać ptaki drapieżne możemy w sposob humanitarny za pomoca odpowiednich łapaczy. Po zlapaniu ptaka drapieżnego należy go wywieść w bezpieczne miejsce i wypuścić na wolność.
