Najciekawsze komentarze
Artykuł:
| 2013-03-19
Kret to bardzo denerwujący szkodnik. Właściwie nie ma sposobów aby ochronić trawnik przed kretami. Zawsze znajdą sposób aby rozkopać ogródek.
Artykuł: Łasica
andrzej | 2013-02-26
Witam. Znacie może jakiś skuteczny sposób na pozbycie się łasicy z kurnika? Od pewnego czasu widzę ślady drapieżnika w kurniku i myślę, że to może być łasica.
Artykuł:
Kamil | 2013-02-04
Ładne zwierzątko ale w jedną noc potrafi wykończyć cały kurnik - niestety wiem to na własnej skórze
Artykuł:
lol | 2013-02-04
Kuna wyjadła mi ostatnio całą izolacjena poddaszu
Artykuł: Orlik krzykliwy
Kamil | 2013-02-04
Ostatnie orliki w Polsce występują juz tylko w Bieszczadach na terenie parku narodowego, szkoda to bardzo piękne ptaki
Artykuł:
Janek | 2013-01-24
Pozornie kuna wygląda bardzo ładnie. Taka sympatyczne niewinne zwierzątko. Ale mi narobiła takich strat w elewacji budynku, że szkoda gadać.
Napisz do nas
Sęp bengalski
Łac: Gyps bengalensis
Sęp bengalski to gatunek dużego ptaka drapieżnego należącego do rodziny jastrzębiowatych. Sęp bengalski jest gatunkiem strasznie zagrożonym wyginięciem. W miejscach żerowania, odpoczynku, a także przy gniazdach, sępy bengalskie komunikują się ze sobą za pomocą rechotania, chrząkania, piskami oraz sykami.
Galeria zdjęć
Informacje hodowlane 
WYSTĘPOWANIE
Sęp bengalski występuje w południowo- wschodniej Azji. Zasięg występowania tego drapieżnika rozciąga się od południowo-wschodniego Iranu. W środku lat 90-tych XX wieku swój początek miał niezwykle szybki spadek populacji sępa bengalskiego, aż do 99%. Ale według danych z 2012 w Indiach oraz w Nepalu populacja tego drapieżnego ptaka został zahamowany. Drapieżnik lubi przebywać na otwartych równinach, unika raczej terenów pagórkowatych oraz unika świetlistych lasów.
WYGLĄD
Sęp bengalski posiada wierzchnie upierzenie ciała w barwie czarno-szarej, zaś od spodu posiada barwę ciemno-brązowa, zaś pióra posiadają wąskie ale widoczne żółtobrązowe paski. Niższa część grzbietu oraz kuper drapieżnika są w barwie białej. Lotki, sterówki oraz pióra okrywające wole są w barwie czarnej, zaś pokrywy podskrzydłowe są w barwie białej. U nasady szyi ptaka można dostrzec kołnierz z bardzo rzadko rozmieszczonymi białymi piórami. Na samym wierzchu głowy oraz na jej tylnej partii rosną wyłącznie pióra szczeciniaste w barwie brązowej. Woskówka drapieżnika jest w barwie rogu, zaś dziób w barwie srebrzystej. Tęczówka oczu ma barwę czerwonobrązową, zaś nogi i stopy są w barwie szarej.
Długość ciała drapieżnika wynosi od 76 cm do 93 cm, rozpiętość skrzydeł wynosi od 205 cm do 220 cm, zaś masa ciała wynosi od 3500g do 6000g (w innych źródłach można znaleźć informacje, że według G.G.Gray'a długość skrzydła wynosi od 58,5cm do 60cm, ogona od 25,5cm do 28 cm, zaś długość dzioba wynosi od 8 cm do 10 cm.
ROZMNAŻANIE
Okres lęgowy drapieżnego sępa bengalskiego trwa od listopada do marca. Drapieżniki gniazdują zarówno samotnie, jak i w małych koloniach, znajdujących się w skupiskach drzew. Na jednym drzewie może być nawet piętnaście gniazd, które znajdują się od 2m do 8 m nad poziomem ziemi. Samica sępa bengalskiego znosi jedno jajo (czasami mogą być dwa jaja). Skorupka jaja jest biała bez połysku. Samica wysiaduje jaja około 2 miesiące, zaś kolejne dwa lub trzy miesiące młode spędzają w gnieździe rodzinnym, później je opuszczają by stać się samodzielnymi.
POŻYWIENIE
Sęp bengalski żywi się przeważnie padliną, a zwłaszcza uwielbia padlinę bydła. Drapieżniki także żerują w towarzystwie innych sępów, a zwłaszcza w towarzystwie sępa indyjskiego. Sęp bengalski zjada zarówno świeże truchło, jak i już gnijące.
Filmy 
Sęp benegalski |
|
|
Sępy benegalskie |
|
|
Sposoby zwalczania
OCHRONA
Sęp bengalski, jest drapieżnikiem krytycznie zagrożonym wyginięciem gatunku. Za bardzo gwałtowny spadek tej populacji odpowiada składnik o nazwie diklofenak, który jest używany przy leczeniu bydła (sępy zjadają go podczas zjadania padliny byka- wtedy się trują). Diklofenak powoduje u ptaków niewydolność nerek i w rezultacie prowadzi do ich śmierci, poprzez odkładający się kwas moczowy w organach wewnętrznych. W latach ubiegłych tj. 2000-2007 na terenach Indii odnotowano spadek populacji drapieżników o około 43%. W latach 2002 i 2009 ubywało co roku około 14% osobników. Na obszarach Bangladeszu w latach 2008 i 2009 populacja zmniejszyła się o około 60%- drastyczny wynik. Na terenach Indii i Nepalu w 2012 roku zanotowano zwolnienie wyginięcia, a może to nawet oznaczać, że populacja sępa bengalskiego wzrasta.
