• Logowanie
• Rejestracja
• Kontakt
• O nas

Suseł perełkowany

Łac: Spermophilus suslicus

     Suseł perełkowany jest gryzoniem zaliczanym do rodziny wiewiórkowatej. Swoim wyglądem przypomina wiewiórkę, ale różni się od niej charakterystycznymi elementami budowy ciała, a między innymi posiada mniejsze uszy, krótszy ogon oraz barwa sierści także jest inna. Suseł perełkowany żyje w stadzie, na wolności zazwyczaj żyje do 5 lat, zaś w hodowli może przeżyć nawet do lat 8. Mały ssak prowadzi dzienny tryb życia, jego aktywność zależna jest od panujących warunków atmosferycznych. Podczas deszczowych dni suseł perełkowany nie opuszcza swojej nory, natomiast w piękne słoneczne dni wychodzi już o świcie. Starsze osobniki tego gatunku są mniej aktywne niż osobniki młodsze. Małe ssaki wracają do swoich nor wieczorem, kiedy to robi się chłodniej i kiedy rośnie wilgotność powietrza. Czasami niektóre osobniki opuszczają swoje nory także po zmroku.

Galeria zdjęć 

Informacje hodowlane 

Występowanie
     Suseł perełkowany zasiedla tereny Rosji, Ukrainy oraz Mołdawii. Czasami można go spotkać na terenach Białorusi. Zamieszkuje także cały obszar Polski, małego gryzonia można zaobserwować między Wieprzem a Bugiem, gdzie jest objęty ścisłą ochroną gatunkową, zaś cztery zwarte kolonie są objęte ochroną rezerwatową.



Wygląd
     Mały gryzoń posiada duże oczy o ciemnej barwie, ich źrenica ma odcień żółtawy. Przednie bardzo sprawne łapki wyposażone są w 4 palce, pazury są długie i płaskie. Pazury są bardzo pomocne przy kopaniu nory. Tylne łapki są wyposażone w 5 palców. Suseł perełkowany jest małym gryzoniem, którego wielkość ciała wynosi od 178 do 240 mm. W zależności od pory roku, masa ciała dorosłego susła może wynosić od 170 g do 450 g, a wyjątkowo nawet do 490 g. Masa ciała zwiększa się w okresie od wiosny do jesieni, kiedy susły przygotowują się do przetrwania zimy. Swoim wyglądem przypomina wiewiórkę. Różni się od niej ubarwieniem sierści, długością ogona i uszu. Mały gryzoń ma ogon porośnięty bardzo sztywną sierścią, długość ogona wynosi od 25 do 56 mm. Uszy susła są bardzo krótkie, pawie całkiem są ukryte w sierści głowy. Sierść na grzbiecie jest bardzo gęsta, ma barwę szaro- żółto-brązową, jest nakrapiana bardzo widocznymi białymi plamkami, które swoim kształtem przypominają małe perełki. Sierść na klatce piersiowej ma barwę szaro-rudą lub szaro-żółtą, zaś na bokach jest żółtawo-szara. Sierść u osobników starszych z czasem staje się jaśniejsza od sierści młodych osobników po linieniu. Dorosłe samce są większe od samic.

     Susły perełkowane należą do gryzoni które są bardzo czuje i płochliwe. Mały ssak za pomocą wspaniałego wzroku są w stanie bardzo szybko zlokalizować zbliżające się zagrożenie, gryzonie wypatrują zagrożenia, stojąc w pozycji "słupka", co pozwala na obserwowanie ponad poziomem niskiej roślinności i małych przeszkód terenowych. W pozycji pionowej susły perełkowane mogą wypatrzeć zbliżające się zagrożenie nawet ze 150 metrów. Do susła człowiek może zbliżyć się dość blisko jeśli nie wykonuje żadnych gwałtownych ruchów, jeśli ruchy będą zbyt gwałtowne suseł od razu schowa się do nory. Młode susły są mniej płoche niż starsze osobniki, do młodych można się zbliżyć nawet na odległość 7 metrów. Młode osobniki tego gatunku w sporej odległości od nory starają się zazwyczaj przywrzeć do ziemi i przeczekać zagrożenie, wykorzystując maskujące wybarwienie futra. Gdy do susła zbliża się intruz i nie przekroczy bezpiecznej odległości gryzoń stoi w pozycji pionowej i obserwuje go, gdy intruz przekroczy bezpieczną granicę zwierzę zaczyna uciekać w kierunku nory, po czym się zatrzymuje i obserwuję w pozycji pionowej. Gdy intruz idzie nadal w jego kierunku suseł zaczyna obserwować sytuację siedząc na czterech łapach przy norze, gdy intruz dalej się zbliża zwierzę chowa się do nory.

     Suseł perełkowany ma także bardzo dobry słuch, ale jego reakcja na dźwięki nie jest zbyt gwałtowana. Jeżeli człowiek w bezpiecznej odległości od zwierzęcia wydaje z siebie głośne okrzyki to nie płoszą one gryzonia. Susły nie boją się także odgłosu jaki wydają lądujące i startujące samoloty na płycie lotniska. Mały suseł choć jest małym ssakiem to potrafi wydawać z siebie bardzo głośne gwizdy, które posiadają bardzo bogatą gamę dźwięków. Suseł ma charakterystyczne odgłosy które można od siebie odróżnić, między innymi, inne dźwięki wydaje z siebie gdy jest w pobliżu własnej nory, inne gdy toczy walkę z innymi osobnikami, czy też swoiste "miauczenie" przestraszonego bądź złapanego susła, tuż przed zbliżającym się niebezpieczeństwem susły ostrzegają się bardzo przenikliwym gwizdem. Średnie najwyższe do osiągnięcia przez gryzonia częstotliwości nie różnią się znacząco między młodymi a dorosłymi. Młode osobniki starają się udawać głos starszych osobników, aby zmylić tym samym swój wiek wobec swoich wrogów, w ten sposób starają się chronić przed drapieżnikami które zagrażają ich życiu.



Rozmnażanie
     Ciąża samicy susła perełkowanego trwa zazwyczaj od 22 do 26 dni. Samica z jednego miotu posiada zazwyczaj od 3 do 8 potomków. Małe susły od razu po porodzie mają masę ciała wynoszącą od 30 do 50 g, na lato ich masa ciała wzrasta do 120 lub 140 g. Susły noworodki na świat przychodzą nagie i ślepe, oczy zaczynają otwierać dopiero po upływie około 3 tygodni. Samica karmi swoje młode przez okres od 4 do 5 tygodni, po tym czasie w trzecim tygodniu maja młode zaczynają powoli samodzielnie opuszczać rodzicielskie nory. Gdy wyjdą z nory są już w stanie samodzielnie pobierać pokarm. Po upływie około 10 dni od pierwszego samodzielnego wyjścia z nory, młode susły zaczynają prowadzić samodzielne życia. Po mimo tego, że przez pierwsze dwa miesiące młode same zaczynają szukać sobie pokarmu, nadal pozostają pod baczną opieką swojej matki. Młode samce szybciej stają się samodzielne niż młode samiczki. W okresie czerwca stado się rozkłada na pewne grupy, część młodych buduje własne nory blisko własnych rodziców, a inna część wyrusza dalej na szukanie własnego miejsca gdzie budują własne nory. Pierwsze nory potomstwo zaczyna budować po okresie miesiąca od opuszczenia nor rodziców. Czasami młode zajmują opuszczone nory kretów. Migracje susłów są potrzebne do przetrwania ich gatunku, ponieważ przy zbyt dużym zagęszczeniu susły przestają się rozmnażać.

     Wszystkie gatunki susłów są zwierzętami naziemnymi, ale większą część swojego życia spędzają pod ziemiach w swoich norach. Głęboka nora stanowi bezpieczeństwo do spędzania nocy oraz do przeżycia w niej pierwszego miesiąca życia młodych osobników. Nora susłów posiada ukośny korytarz, który może mieć długość od 88 do 717 cm, korytarz jest kopany pod kątem od 25 do 50 °C. W norze na głębokości około 130 cm znajduje się gniazdo. Ziemia przy kopaniu nory jest usuwana na zewnątrz, następnie służy do zamknięcia nory na czas snu zimowego. Gdy ssak obudzi się ze snu zimowego zaczyna wykopywać ostatni odcinek nory pionowej, dzięki czemu oszczędza energię. Od tej pory wejściem i wyjściem do nory jest tylko pionowa studzienka. Podczas sezonu letniego każdy osobnik posiada do swojej dyspozycji dwie nory - pionową i ukośną, które znajdują się kilkanaście metrów od siebie. Oprócz czasu rozmnażania oraz okresu w którym to są wychowywane młode osobniki, nora zamieszkiwana jest tylko przez jednego susła. Do każdej nory prowadzi wyłącznie otwór wejściowy.



Pożywienie
     Główny pokarm susła perełkowanego stanowią rośliny - zasadniczo ssak jest roślinożercą, najczęściej zjada nasiona, zielone części roślin, cebule oraz bulwy. Ulubionymi roślinami małego ssaka są: babka zwyczajna i lancetowata, koniczyna biała, koniczyna drobnogłówkowa, koniczyna łąkowa, krwawnik pospolity, lucerna nerkowata, mniszek pospolity oraz inne rośliny pastewne. Przepadają także za pszenicą. Menu małego ssaka zmienia się wraz z porami roku. Na wiosnę susły perełkowane żywią się zazwyczaj podziemnymi pędami roślin, zaś na powierzchni żywią się nasionami krwawnika i plewami. W okresie wiosny oraz lata do listy pokarmowej dochodzą kwiaty, rośliny uprawne (buraki cukrowe, kapusta) oraz drobne nasiona dzikich traw, zaś w okresie sierpnia oraz września ssak najchętniej zjada nasiona. Ssak spożywa bardziej treściwe pożywienie podczas jesieni, kiedy to zaczynają się przygotowywania do snu zimowego. Susły sen zimowy spędzają samotnie, każdy w osobnej norze. Po okresie snu zimowego suseł zjada także pokarm zwierzęcy (owady, dżdżownice, jaszczurki, jaja ptaków, pisklęta, padlina), ponieważ ma wtedy duże zapotrzebowanie na pokarm w którym jest dużo białka . Susły perełkowane mają w okresie najwyższej aktywności (wiosna-lato) naturalnych wrogów, na małe ssaki polują głównie ptaki drapieżne - myszołów zwyczajny, błotniaki, jastrzębie, kania ruda itd., małe ssaki są także smacznym kąskiem dla drapieżników lądowych między innymi dla gronostaja, lisa, kota oraz psa domowego.

Filmy 

Suseł perełkowany

Suseł perełkowany na polu

Sposoby zwalczania 

Ochrona
     Suseł perełkowany w dawnych czasach występował bardzo liczne na obszarach leśnych oraz stepowych Europy. Jego populacje zaczęły drastyczne spadać do czego w głównej mierze przyczyniało się zasiedlanie lub powstawanie pół uprawnych. Populacja tych małych ssaków niestety cały czas się zmniejsza, gatunek ten jest bliski wyginięciu dlatego został wpisany do Czerwonej Księgi zagrożonych gatunków. W Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt suseł perełkowany jest zaliczany do gatunku bardzo wysokiego ryzyka zaginięcia w wyniku małej populacji. Gatunek ten objęty został ochroną prawną w Polsce w 1984 roku. Ochrona ta utrzymana została w kolejnych aktach prawnych. Obecnie suseł perełkowany wpisany jest na listę gatunków chronionych ściśle i wymagających ochrony czynnej.

Komentarze (0)

Dodaj komentarz

Autor:

Temat:

Treść:

Zarejestruj się, jeśli chcesz być powiadamiany o odpowiedziach.

Zabespieczenie antyspamowe, przepisz liczbę: 16 ->