• Logowanie
• Rejestracja
• Kontakt
• O nas

Dorsz atlantycki

Łac. Gadus morhua

     Dorsz atlantycki jest znany także pod nazwą dorsza lub wątłusza , stanowi drapieżną rybę morską, która jest największym przedstawicielem rodziny dorszowatej. Dorsz jest gatunkiem wędrownym. Dorsz jest bardzo chętnie poławianą rybą ze względu na smaczne mięso, ryba ta miała bardzo duże znaczenie w rozwoju cywilizacji północnego Atlantyku - stanowiła źródło pokarmowe społeczeństw. W przemyśle rybnym wielu krajów dorsz stanowi cięgle jedną z najważniejszych poławianych ryb. Obecnie dorsz stał się symbolem rybołówstwa, ze względu na przełowienie populacji w zachodnim Atlantyku, w Morzu Północnym oraz w Morzu Bałtyckim. Niestety dorsz jest narażony na wyginięcie. Na terenach Polski połowy dorsza stanowią problem rybołówstwa i ważnym tematem politycznym. Rozmiary poszczególnych osobników zależą od ich wieku, gdyż ryby rosną przez całe swoje życie. Dorsz może przeżyć ponad 20 lat.

Galeria zdjęć 

Informacje hodowlane 

Występowanie
     Dorsz występuje w północnej części Oceanu Atlantyckiego i w morzach północnej Europy. W Polsce najbardziej znanym jest dorsz bałtycki. Dorsz jest gatunkiem euryhalicznym, potrafi żyć w wodach o różnym stopniu zasolenia. Na obszarach Bałtyku, np. w Zatoce Botnickiej dorsz nie występuje ze względu na zbyt niskie zasolenie wody. Idealną temperaturą dla życia dorsza jest od 2 do 7 °C. Młode osobniki najczęściej zasiedlają płytkie przybrzeżne wody, zaś osobniki dorosłe przebywają na otwartym morzu. Drapieżny dorsz przebywa zazwyczaj na głębokości około 220 metrów, czasami pływa także na głębokości 600metrów. Żerowiska dorsza znajdują się na samy dnie, podczas wiosny drapieżna ryba przenosi swoje żerowiska na głębina. Najczęściej trzyma się w mniejszych lub większych ławicach.



Wygląd
     Wierzch głowy, grzbiet oraz boki posiadają liczne ciemne plamki. Głowa dorsza jest dość duża, posiada wydłużony pysk, na podbródku ryby znajduje się pojedynczy bardzo dobrze wykształtowany wąs. Całe ciało ryby jest pokryte drobnymi, głęboko wrośniętymi łuskami cykloidalnymi. Oczy dorsza są średniej wielkości. Tęczówki oczu mają srebrzystą lub złotawą barwę. Dorsz posiada duży otwór gębowy, który znajduje się w położeniu końcowym. Dolna szczęka jest nieco krótsza od górnej. Dorsz posiada wydłużone ciało, w przekroju poprzecznym jest owalne. Płetwa ogonowa jest pionowo ścięta bądź lekko wklęsła. Drapieżny dorsz posiada trzy wyraźnie i dobrze oddzielone płetwy grzbietowe oraz dwie wyraźnie oddzielone płetwy odbytowe. Sam odcinek od krawędzi pyska do pierwszej płetwy grzbietowej jest mniejszy niż 1/3 długości całkowitej. Pierwsza płetwa odbytowa ryby zaczyna się pod początkiem drugiej płetwy grzbietowej, zaś płetwy brzuszne są położone przed płetwami piersiowymi. W płetwach dorsza nie występują promienie twarde. Linia boczna jest łukowato wygięta ponad płetwami piersiowymi i zachodzi na głowę. Pęcherz pławy duży i bardzo dobrze rozwinięty.

     Całkowite ubarwienie ciała dorsza jest zależne od danego gatunku. Grzbiet drapieżnej ryby jest ciemny, posiada barwę od brązowej do zielonej bądź szaro oliwkowej. Boki ciała ryby są jaśniejsze, zaś brzuch zawsze ma barwę białą. Płetwy mają barwę ciemną, czasami na płetwach grzbietowych występują skośne pasma.

     Maksymalna rekordowa długość ciała dorsza atlantyckiego wynosi 200 cm, zaś dorsza bałtyckiego 130cm. Przeciętna długość ciała jest znacznie mniejsza, u dorsza żyjącego w Morzu Północnym długość ciała wynosi od 30 do 80 cm, zaś w Bałtyku od 30 do 70 cm. Masa ciała zazwyczaj u przeciętnego dorsza wynosi od 800 g do 2000g (maksymalna odnotowana waga ciała Dorsza wynosiła 40 kg). Dorsz w Atlantyku rośnie najszybciej w okresie czerwca, zaś najwolniej w październiku i listopadzie. Szybkość wzrostu zależy od temperatury wody, ale przede wszystkim od dostatku pożywienia. Wędkarski rekord Polski wynosił 28,90 kg przy długości 137 cm, rybę tą wyłowiono w 1997 roku.



Rozmnażanie
     W Bałtyku dojrzałość płciową samce osiągają po upływie 2 lub 3 lat życia, zaś samice po upływie 3 lub 4 lat życia. Tarło w Bałtyku odbywa się w bardzo głębokich wodach gdzie zasolenie jest duże, takie warunki są bardzo odpowiednie dla pływalności ikry, od marca do kwietnia od marca do sierpnia z nasileniem w kwietniu-czerwcu. Koło Nowej Fundlandii nasilenie tarła trwa od grudnia do marca, koło Islandii od marca do czerwca. Dorosła samica jest w stanie złożyć nawet od pół miliona do dziewięciu milionów jaj, które samodzielnie unoszą się w wodzie. Po upływie od 15 do 20 dni wylegają się z jaj larwy, które mają długość około 4 mm i rozpoczynają żerowanie w wodach pelagialnych, są tam unoszone prądem wody. Po upływie okresu trzech miesięcy młode osobniki osiągają długość ciała od 3 do 6 cm i zaczynają przyzwyczajać się do przydennego trybu życia. Podczas tego okresu młode dorsze, zaczynają wędrówkę pokarmowa na płytkie wody, gdzie żywią się zazwyczaj bezkręgowcami. Ryby już dorosłe wykonują długie wędrówki na tarliska, a po okresie rozrodczym wędrują z tarlisk na żerowiska.



Pożywienie
     Dorsz drapieżnik żywi się innymi rybami, najczęściej są to ryby makrele, ryby z rodzin śledziowatych, ryby z rodzin babkowatych, wszelakim narybkiem, skorupiakami. Zjadają także w morzach subarktycznych gromadniki, a nawet głowonogi. Wśród dorszy powszechny jest kanibalizm, większy okaz bez problemu potrafi zjeść mniejszą rybę ze swojego gatunku, która ma do 3 lat i mierzy około 40cm. Polowanie na swoje ofiary dorszowi ułatwia wrzecionowaty kształt ciała. Bardzo silnie zbudowany i doskonale uzębiony pysk, jest idealnie przystosowany do pochwytywania ofiar, a idealnie rozwinięty wąsik znajdujący się na podbródku bardzo pomaga przy penetracji dna. Po mimo tego że dorsz atlantycki jest drapieżcą, on sam stanowi łańcuch pokarmowy dla innych większych ryb drapieżnych takich jak np. żarłacza błękitny czy też koleń pospolity.

Filmy 

Dorsze atlantyckie

Dorsz atlantycki

Sposoby zwalczania 

Ochrona
     Najliczniej i bardzo cennym gatunkiem poławianym ryb, przez floty rybackie państw Unii Europejskiej są dorsze, szproty oraz śledzie. W samym 2004 roku złowiono około 70 tys. ton dorsza, co stanowi prawie 10% całkowitej ilości ryb złowionych przez Unie Europejską (735 tys. ton). Ale w latach 60-tych połowy te były o wiele większe, ponieważ poławiano wtedy nawet od 2 do 4 ton dorszy rocznie, zanim wyniki zaczęły drastycznie spadać w następnych dekadach. W Bałtyku połowy dorsza w latach 1950-1970 wahały się w granicach od 120 do 170 tysięcy ton rocznie, w tym polskie rybołówstwo osiągało od 35 do 60 tysięcy ton. W latach 80-tych w Polsce wyłowiono około 120 ton dorszy. Od roku 2002 połowy polskich rybaków w Bałtyku znajdują się na poziomie poniżej 20 tysięcy ton rocznie. Pomimo tego spadku nadal polskie rybołówstwo ma najlepsze wyniki ze wszystkich krajów nadbałtyckich. Włoki denne są najczęściej stosowane w Bałtyku do połowu dorszy, rybacy do połowów stosują także denne sieci skrzelowe oraz w niektórych miejscach włoki głębinowe.

Komentarze (0)

Dodaj komentarz

Autor:

Temat:

Treść:

Zarejestruj się, jeśli chcesz być powiadamiany o odpowiedziach.

Zabespieczenie antyspamowe, przepisz liczbę: 7 ->