Najciekawsze komentarze

Artykuł:
 |  2013-03-19
Kret to bardzo denerwujący szkodnik. Właściwie nie ma sposobów aby ochronić trawnik przed kretami. Zawsze znajdą sposób aby rozkopać ogródek.

Artykuł: Łasica
andrzej |  2013-02-26
Witam. Znacie może jakiś skuteczny sposób na pozbycie się łasicy z kurnika? Od pewnego czasu widzę ślady drapieżnika w kurniku i myślę, że to może być łasica.

Artykuł:
Kamil |  2013-02-04
Ładne zwierzątko ale w jedną noc potrafi wykończyć cały kurnik - niestety wiem to na własnej skórze

Artykuł:
lol |  2013-02-04
Kuna wyjadła mi ostatnio całą izolacjena poddaszu

Artykuł: Orlik krzykliwy
Kamil |  2013-02-04
Ostatnie orliki w Polsce występują juz tylko w Bieszczadach na terenie parku narodowego, szkoda to bardzo piękne ptaki

Artykuł:
Janek |  2013-01-24
Pozornie kuna wygląda bardzo ładnie. Taka sympatyczne niewinne zwierzątko. Ale mi narobiła takich strat w elewacji budynku, że szkoda gadać.

Napisz do nas

mail

Pakarana

Galeria zdięć
Informacje hodowlane
Filmy
Sposoby zwalczania

Pakarana (Dinomys branickii)

Łac: Dinomys branickii




      Pakarana jest gryzoniem żyjący w Ameryce Południowej (w zachodniej części dorzecza Amazonki i u podnóży Andów) od Kolumbii do Boliwii. Nazwa gryzonia w języku Indian Tupi oznacza "fałszywa paka" ze względu na znaczne podobieństwo do gryzonia paka należącego do rodziny Cuniculidae. Pakarana jest jedynym znanym żyjącym przedstawicielem rodziny pakaranowatych (Dynomyidae).

      W 1868 roku polski zoolog i podróżnik Konstanty Jelski za namową przyrodnika Konstantego hr. Branickiego rozpoczął podróż po krajach Ameryki Południowej oraz badanie lokalnych gatunków fauny. Wyprawa została sfinansowana przez Branickiego. W 1873 roku podczas badań w Monta?a de Vitoc w Colonia Amable María w Andach w centralnej części Peru Jelskiemu udało się schwytać ten rzadki okaz jakim jest pakarana.

      Nazwa rodzajowa Dinomys znaczy "okropna mysz".

Czaszka gryzonia pakarany
Czaszka gryzonia pakaramy
      Pakarana jest również nazywana "machetero", co stanowi aluzję do maczety. Pakarana ścina łodygi zbóż w taki sposób, że pozostawia po sobie ściernisko podobne do ścinanego za pomocą maczety.

      Pakarany wiodą bardzo rodzinny tryb życia. W opinii Lee Saundersa rodzina zwykle składa się z samca, samicy oraz dwóch młodych. Jednak inni zoolodzy wskazują na stwierdzone przypadki spotkania pokaran żyjących w samotności, w parach albo w grupach od 2 do 5 osobników. Pakarany nie są wojownikami . Są bardzo powolnymi ssakami, ale w obronie życia mogą walczyć niezwykle zaciekle.

      Podczas zalotów pakarany wabią się wzajemnie wydawanym dźwiękami: syknięciami, warknięciami i kwilącym staccato. Pakarany w niewoli dożywają wieku około 8-9 lat.

Galeria zdjęć 

Mała pakaranaPakarana na kamieniuPakarana na łąceMałe pakaramySzkielet pakaramy

Informacje hodowlane 

WYSTĘPOWANIE
      Pakarana zamieszkuje zbocza oraz doliny tropikalnych lasów na terenie zachodniej Wenezueli, zachodniej Kolumbii, w Ekwadorze, Peru, w zachodniej Brazylii i północno-zachodniej Boliwii. W Peru zamieszkują na wysokości 240-2000 m n.p.m., w Wenezueli do 2400 m n.p.m., zaś w Kolumbii schwytano okazy tego gryzonia nawet na wysokości 3200 m n.p.m.



WYGLĄD
      Pakarana to duży, powolny gryzoń. Długość ciała do 73-79 cm, ogon do 19 cm, waży 10-15 kg. Jest zatem trzecim pod względem wielkości żyjącym gryzoniem na świecie. Posiada masywną czaszkę, uszy ma krótkie i zaokrąglone. Kończyny krótkie. Łapy są stosunkowo szerokie, z czterema palcami zakończonymi długimi, zakrzywionymi pazurami. Pakarany są stopochodne.

Małe pakarany
Małe pakaramy
      Pakarana posiada czarny grzbiet lub brunatny z dwoma przerywanymi widocznymi białymi pasami oraz kilkoma rzędami białych plam. Od spodu wyraźnie jaśniejszy. Uszy krótkie, długie, szare wibryssy.

Zęby pakarany są duże.

  • długość ciała około 730- 790 mm
  • długość ogona około 190 mm
  • długość czaszki około 153 - 141 mm
  • waga od 10 do 15 kg




    POŻYWIENIE
          Pakarany są gryzoniami roślinożerczymi. Na wolności żywią się owocami, liśćmi oraz pędami roślin. W niewoli akceptowały w diecie suszone ryby, gotowane jajka, chleb, orzechy, karmę dla królików i owoce jak również zmielony owies, nieprzetworzone warzywa, banany i jabłka.



    ROZMNAŻANIE
          Bardzo niewiele wiadomo o reprodukcji tego gatunku na wolności. Okres odstawienia młodych przez samicę nie jest znany, podobnie czas osiągania przez nich dojrzałości płciowej. W okresie rozrodczym gryzonie te wabią się za pomocą okrzyków. Podczas zalotów przyjmują pozycję dwunożną. Wzajemnie dotykają się nosami, wąchają genitalia i zaczynają zbliżenie, które wygląda jak skrzyżowanie tańca z zapasami.

          Ciąża u pakaran trwa zazwyczaj około 222-283 dni, a młode rodzą się często w okresie styczeń-luty, choć odnotowano także porody w maju, zaś w niewoli w styczniu, marcu, maju, czerwcu, październiku oraz listopadzie.

          W niewoli samica rodzi zazwyczaj nie więcej niż dwoje młodych, które mają wagę około 900g . Wykazują one aktywność już w kilka dni po urodzeniu. Samica przybiera na wadze po około 3 miesiącach ciąży i miewa napady drażliwości. Nie stwierdzono zwyczaju budowy gniazda przez samice podczas ciąży lub po porodzie.

          Młode po porodzie są bardzo aktywne, czujne oraz pozostają w pobliżu matki, często w nią wtulone. Małe gryzonie są pokryte futrem i mają otwarte oczy. Masa ciała noworodków waha się w granicy od 570 do 660 g lub do około 900 g. Po pierwszej dobie życia maluchy zaczynają zwiedzać swoje najbliższe otoczenie. Zaczynają też samodzielną toaletę obejmującą drapanie się i czyszczenie futra. W drugim dniu zjadają swój pierwszy stały pokarm, zaś po dwóch tygodniach spożywają regularnie stałe posiłki składające się z orzeszków i owoców.



    Szkielet pakaramy
    Szkielet pakaramy
    Hodowla
          Pakarany to gatunek bardzo rzadko hodowany przez człowieka. Pakarana trudno adaptuje się do życia w niewoli i wobec dużej śmiertelności nie prowadzi się zbyt wielu tego rodzaju prób. Obok licznych niewyjaśnionych zgonów w niewoli stwierdzono przyczyny śmierci takie jak zapalenie włókien mięśniowych, wzrost temperatury ciała na skutek działania pasożytów czy anomalie genetyczne.



    Filmy 

    Pakarany podczas śniadania

    Pakarany w zoo

    Sposoby zwalczania 

    OCHRONA
          W naturalnym środowisku zagrożeniem dla pakaran są, ocelot, hirara, ostronos rudy, puma i jaguar.


    Komentarze (0)