Najciekawsze komentarze

Artykuł:
 |  2013-03-19
Kret to bardzo denerwujący szkodnik. Właściwie nie ma sposobów aby ochronić trawnik przed kretami. Zawsze znajdą sposób aby rozkopać ogródek.

Artykuł: Łasica
andrzej |  2013-02-26
Witam. Znacie może jakiś skuteczny sposób na pozbycie się łasicy z kurnika? Od pewnego czasu widzę ślady drapieżnika w kurniku i myślę, że to może być łasica.

Artykuł:
Kamil |  2013-02-04
Ładne zwierzątko ale w jedną noc potrafi wykończyć cały kurnik - niestety wiem to na własnej skórze

Artykuł:
lol |  2013-02-04
Kuna wyjadła mi ostatnio całą izolacjena poddaszu

Artykuł: Orlik krzykliwy
Kamil |  2013-02-04
Ostatnie orliki w Polsce występują juz tylko w Bieszczadach na terenie parku narodowego, szkoda to bardzo piękne ptaki

Artykuł:
Janek |  2013-01-24
Pozornie kuna wygląda bardzo ładnie. Taka sympatyczne niewinne zwierzątko. Ale mi narobiła takich strat w elewacji budynku, że szkoda gadać.

Napisz do nas

mail

Szynszyla mała

Galeria zdięć
Informacje hodowlane
Filmy
Sposoby zwalczania
Komentarze

Szynszyla mała (Chinchilla lanigera)

      Szynszyla mała to endemiczny gatunek gryzonia z rodziny szynszylowatych. Gryzoń posiada piękne futro, które na przestrzeni ostatnich 200 lat było głównym powodem masowych polowań na te zwierzęta. Rabunkowa gospodarka łowiecka doprowadziła do wybicia prawie całej populacji szynszyli, które żyły na wolności. Gatunek ten żyje obecnie niemal wyłącznie na terenie Parku Narodowego Szynszyli . Szynszyla mała jest obecnie zaliczana przez International Union for Conservation of Nature (IUCN) do gatunków krytycznie zagrożonych na wolności.

      Indianie od wieków wykorzystywali skórki szynszyli do wykonania ubrań. Z czasem ubiory wykonane z futer szynszyli stały się oznaką pewnego rodzaju luksusu. Na szynszyle o pięknym futrze zwrócili także uwagę Europejczycy.

      Jako pierwszy badacz, szynszylę opisał w 1782 roku chilijski jezuita i naturalista Juan Ignacio Molina w swojej Historii natury w Chile. Kolejnym solidnym opisem gatunku była wydana w 1846 roku słynna praca Georgea Waterhouse'a Historia naturalna ssaków.

      Temperatura ciała szynszyli małej zawiera się w przedziale od 38 do 39 °C. Temperatura ciała szynszyli z hodowli mierzona w odbycie wynosi 35,8 °C dla samców, a 36,4 °C dla samic. Puls wynosi 100-150 na minutę. Ich mocz jest mocno skoncentrowany. Nie stwierdzono zmniejszania się stężenia jonów sodu w moczu przy okresowym ograniczeniu dostępu do wody oraz pożywienia. Odchody są ciemne, podłużne i twarde, średnio o długości 8,6 mm, a przekroju 3,9 mm. Wymiary zależą od wieku i wielkości osobnika, a także od płci. Kał samców jest dłuższy i węższy. Szynszyle dbają o higienę sierści. Czyszczą ją, "kąpiąc" się w piasku . W tym celu pozostawiają w okolicy wejścia do nory koło o promieniu około 40 cm, który służy za wannę do tych kąpieli.

      Szynszyle małe wiodą życie na otwartej przestrzeni, najczęściej w szczelinach skalnych, grotach, małych przedsionkach tworzących się w usypiskach kamieni. Prowadzą nocny tryb życia. Są bardzo socjalne oraz rodzinne, co widać choćby w sprawowaniu opieki nad baraszkującymi młodymi przez obydwoje rodziców. Matki często podsuwają swym pociechom kawałki pożywienia. Kiedy widzą zagrożenie, stają się jednak agresywne w stosunku do nieprzyjaciela. Stroszą sierść, szczerzą swoje zęby, a w niewoli starają się także polać przeciwnika moczem.

      Szynszyla jest zwierzęciem stadnym. Żyje w koloniach liczących od kilku do kilkuset osobników, ale tylko dwie znane zoologom populacje mają liczebność rzędu około 450-500 sztuk. Poszczególne kolonie zajmują zwykle powierzchnię od 1,5 do 113,5 ha, przy przeciętnym zagęszczeniu rzędu 4,37 zwierząt na hektar. Wielkość kolonii nie jest zmienna między okresami o małej i dużej ilości opadów.

      Gryzonie te komunikują się za pomocą wydawanych dźwięków. Sygnały są zróżnicowane i poszczególne dźwięki można przypisać do konkretnych znaczeń. Hodowcy rozróżniają dźwięki komunikacji między dorosłymi szynszylami, sygnały alarmowe dla stada, dźwięki komunikacji matki z młodymi, wyrażające zdenerwowanie i inne.

      Do drapieżników polujących na szynszyle należy kolpeo, którego łupem padają zarówno młode jak i dorosłe osobniki, oraz polujący raczej tylko na młode szynszyle puchacz magellański.

      Na wolności szynszyle często zapadają na pasożytniczą chorobę Chagasa (trypanosomozę), która wywoływana jest przez świdrowca amerykańskiego przenoszonego na te zwierzęta przez pluskwiaki Triatoma spinali.

Galeria zdjęć 

Szynszyla mała na kanapieSzynszyla mała podczas jedzeniaSzynszyla mała w klatceSzynszyla mała z gałązką

Informacje hodowlane 

WYSTĘPOWANIE
      Naturalnym miejscem życia szynszyli są jałowe, spieczone, surowe zbocza gór w północno-centralnym Chile na wysokości od ok. 400 to 1,650 m n.p.m. Tereny te są skaliste i piaszczyste, rzadko porośnięte krzewami, ziołami, kaktusami, sukulentami. Szynszyle chętnie penetrują szczeliny i dziury między skałami, które mogą dawać ochronę przed drapieżnikami.

      Szynszyle budują swoje nory w pobliżu skał. Główny korytarz wiedzie od wejścia do obszernej komory pełniącej funkcję sypialni. W okresach porodu sypialnia zamienia się w gniazdo wyścielone miękkim, jadalnym materiałem.

WYGLĄD
      Szynszyla mała ma wielkość niedużego królika. Okazy żyjące na wolności są wyraźnie mniejsze od znanych z warunków hodowlanych. U szynszyli zaznacza się dymorfizm płciowy w rozmiarach ciała zwierząt, samice są nieznacznie większe od samców.

      Czaszka szynszyli małej jest szeroka. Uszy ma duże (od 45 do 48 mm), owalne, pokryte krótką, rzadką sierścią. Przednie łapy są mocno zredukowane i wyposażone w 5 palców (jak u człowieka). Mocne łapy tylne, są na końcu porośnięte sztywną szczeciniastą sierścią, zakończone są 3 głównymi palcami. Czwarty, boczny palec, jest słabo rozwinięty. Pazury szynszyli są krótkie.

      Szynszyla posiada gęste oraz bardzo miękkie futro, o sierści długiej na około 2-4 cm. W naturze włosy części grzbietowej mają kolor niebieskawoszary i srebrnoszary, a na części brzusznej żółtobiały. Sierść tego gryzonia jest bardzo gęsta, rośnie w pęczkach po 50-75 włosów z jednego mieszka włosowego. Wyjątkowa jedwabistość, gęstość i barwa futer szynszyli jest przyczyną ogromnego popytu na produkowane z nich wyroby, a w rezultacie wybicia ogromnych populacji i zagrożeniem dla istnienia całego tego gatunku. Szynszyla ma obfite, długie na około 10-13 cm wibryssy. Ogon posiada długi i porośnięty szorstką sierścią o włosie krótszym u nasady ogona (około 30-40 mm), a dłuższym przy jego końcu (około 50-60 mm). Samice mają dwie pary sutków na piersiach, zaś samice udomowione mają także jeszcze jedną parę zlokalizowaną w pachwinie.

      Szynszyla mała posiada uzębienie o charakterze hypsodontycznym (wysokokoronowe), co oznacza zęby o krótkich korzeniach i masywnej koronie. Zęby gryzonia rosną przez całe jego życie. Siekacze rosną o 5-7,5 cm rocznie. Ciemnożółta barwa uzębienia jest traktowana jako oznaka zdrowia tych zwierząt.

Masa ciała

  • samce na wolności (średnia) od 412 g do 369-493 g
  • samice na wolności (średnia) od 422 g do 379-450 g
  • samce w hodowli do 600 g
  • samice w hodowli do 800 g

    ROZMNAŻANIE
          Owulacja u samicy trwa średnio 48 godzin, zaś pełny cykl średnio około 38,1 dnia. Ciąża szynszyli trwa 105-118 dni. Stwierdzono, że u samic w niewoli owulacja jest spontaniczna, czasem następuje nawet przed otwarciem pochwy. Poród szynszyli zaczyna się wczesnym rankiem. Po porodzie samica zjada łożysko. Udomowiona szynszyla rodzi zazwyczaj w okresie od maja do listopada lub od listopada do maja. Zazwyczaj miot liczy od 1 do 6 młodych szynszyli, najczęściej 2-3. Śmiertelność przy porodzie wynosi około 10,4%. Noworodki mają otwarte oczy, pełne uzębienie, ważą średnio około 52 g, a ich skórę pokrywa futerko. Po godzinie od porodu młode zaczynają już samodzielnie chodzić. Matka karmi je mlekiem przez pierwsze 6-8 tygodni życia, ale po pierwszym tygodniu zjadają już stały pokarm. Malce zazwyczaj piją mleko matki leżąc na plecach. Dolną wiekową granicą zdolności do samodzielnego przeżycia jest 25 dni. Wymiana sierści na "dorosłą" zachodzi po około 2 miesiącach życia. Młode szynszyle ważą już wówczas około 342,9 g. Dojrzałość płciową osiąga zazwyczaj po upływie 8 miesięcy życia, ale może ona nastąpić wcześniej, nawet po pierwszych 5,5 miesiącach życia.

          Długość życia tych gryzoni na wolności dochodzi do 6 lat, choć niektóre źródła wspominają o maksymalnym wieku 10 lat. W hodowli dożywają nawet do 20 lat. POŻYWIENIE
          W skład jego menu wchodzą rośliny, krzewy, trawy, zioła i nasiona. Szynszyle chętnie wybierają pożywienie bogate we włókna, a z małą zawartością ligniny. Podczas posiłku szynszyle siedzą wyprostowane, trzymając zjadany pokarm w przednich łapach. Zmienność menu uzależniona jest od pór roku i obfitości opadów w poszczególnych latach. Pora sucha trwa w Chile od października do kwietnia, zaś opady są stosunkowo częstsze między majem, a sierpniem.

    HODOWLA
          Szynszyle stały się również cenionym zwierzęciem w domowych hodowlach hobbystycznych. Ich łatwość w adaptacji do zmiennych warunków klimatycznych sprawia, że mogą i są hodowane w wielu częściach świata. Zasadniczo wszystkie hodowane w domach szynszyle są potomkami gromadki sprowadzonej przez Chapmana do USA.

          Temperatura otoczenia w hodowli szynszyli powinna się kształtować między 17 a 25 °C, przy wilgotności powietrza poniżej 50%.

          Małe stada szynszyli powinny mieć zapewnioną odpowiednią przestrzeń (np. klatka, terrarium, kombinacja akwarium i klatki) o wymiarach nie mniejszych niż: długość 1 m, wysokość 0,5 m. Klatka powinna być wyposażona w półki i mieć podwieszone tekturowe tuby o średnicy 10-13 cm.

          Poidło na wodę, powinno być najlepiej kulkowe oraz twarde, umocowane na zewnątrz klatki. Szynszyla pije około od 25 do 50 ml wody na dobę.

          Karma dla szynszyli można nabyć w sklepach zoologicznych, podawane w stabilnej (raczej porcelanowej niż plastikowej) miseczce na karmę. Dzienne orientacyjne spożycie karmy przez jednego szynszyla to około 30 g. Dodatki w postaci orzechów, orzechów laskowych, ziaren słonecznika, suszonych jabłek, rodzynków powinny być ograniczane do maksimum 1 łyżki dziennie. Zmiana karmy powinna odbywać się stopniowo.

          Konary do gryzienia dla szynszyli są ważne ponieważ, podobnie jak wiele innych gryzoni, potrzebują regularnie ścierać zęby.

          Szynszyle lubią biegać. Warto więc zaopatrzyć ich klatkę o kółko, czyli karuzelę do biegania o średnicy minimum 30 cm z bieżnią bez szczebelków, lecz o powierzchni litej lub wykonanej z gęstej kratki.

          Bardzo ważny jest specjalny piasek do regularnych suchych kąpieli higienicznych (2-3 razy w tygodniu, przez około godzinę). Potrzebny jest piasek lub pył wulkaniczny oraz pojemnik, w którym kąpiele mogą być wykonywane. Wielkość pojemnika powinna być adekwatna do wielkości szynszyli, zwierzę powinno mieć swobodę poruszania, aby mogło wykonać pełen przewrót/obrót.

    Filmy 

    Szynszyla mała

    Szynszyla mała w klatce

    Sposoby zwalczania 

    OCHRONA
          Szynszyla należy do grona zwierząt uznanych przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody i Jej Zasobów (IUCN) za gatunki zagrożone i w "Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych" ma status CR "krytycznie zagrożony". Od pierwszej połowy XIX wieku szynszyle były masowo zabijane dla ich cennych skór i futra. W 1929 roku władze Chile wprowadziły zakaz polowań, lecz przyczynił się on do dalszego wzrostu cen, co napędzało popyt. Kwitło kłusownictwo i przemyt skór.

          Szynszyla żyje obecnie niemal wyłącznie na terenie Parku Narodowego Szynszyli i w 42 koloniach rozsianych w jego okolicy, które liczą od kilkudziesięciu do maksimum 500 osobników. Jedynie 19 z 42 znanych kolonii objętych jest ochroną.


    Komentarze (1)

    zapytanie | annavitapol  |  2016-08-04, 07:12:21
    Witam, prosiłabym o pilny kontakt, ponieważ na Państwa adres mailowy nie dochodzą wiadomości.